Toen ik een jaar geleden stopte met mijn werk en daarmee ook met mijn uithuizige bestaan, realiseerde ik me in eerste instantie niet dat ik uit een achtbaan stapte, een achtbaan waar een groot deel van mijn leven werd bepaald door de buitenwereld. Zoals bij een matroos, die lang op zee is geweest, was mijn lichaam niet ingesteld op de vaste wal en raakte totaal van slag.
Maar ook de stad die ik na de achtbaan weer betrad, was onherkenbaar veranderd. Overal horeca, massa’s toeristen, restaurants waar je in het Engels moest bestellen en in je huis werd je ’s ochtenden gewekt door het lawaai van verbouwingen en ‘s avonds wakker gehouden door het geschreeuw van het uitgaande publiek; fietsers en scooters reden je op de stoep van je eigen huis van je sokken.
Het kon niet missen: het gemeentebestuur was er goed in geslaagd van de stad een hotspot te maken voor internationale bezoekers en ex-pats: een centrum in de neoliberale digitale wereldeconomie, een hoogstaande bezienswaardigheid op het gebied van cultuur en oorlogsleed, de onvergetelijke Heineken Experience, een pretpark met bewoners en dames van lichte zeden als onwillige figuranten, waar het huisjesmelken tot ware kunst was verheven, het Wilde Westen van de Lage landen, waar je als toegift de drugsoorlog live kan beleven.
Het kwam dan ook als geroepen dat schrijver en dichter Abdelkader Benali Amsterdammers opriep om deze zomer hun liefde voor de stad in dichtvorm te uiten, want dat gaf me de gelegenheid hierover op poëtische wijze iets op papier te zetten. Hoewel ik verwacht dat mijn wat beeldende schrijfwijze Benali zou kunnen aanspreken (ten slotte noemt hij Rumi als inspiratiebron), denk ik niet dat de studenten de fantasierijke gedichten, laat staan een kritisch geluid, met een nominatie zullen honoreren. De realiteit in de kunst viert immers hoogtij. Maar het was een genoegen om in de vakantie periode mijn pen aan dit thema te slijpen.
Het is een Drieluik geworden met de titel Geen Mokkels Meer in Mokum en het eerste gedicht komt volgende week in mijn blog.
