LEVEN? OF THEATER?
Over de noodzaak tot schrijven
Het is nog niet zo lang geleden dat Franz Weiss in Eye zijn twee films over Charlotte Salomon liet zien en ik opnieuw geraakt werd door dat kolossale werk van 769 prachtige gekleurde gouaches, die ze als een bezetene maakte in een periode van twee jaar (1941 en 1942). Zij was toen een Joodse vluchtelinge in Frankrijk en de gouaches gaan over de belangrijkste personen en thema’s van haar leven in de periode dat zij nog in Duitsland woonde. Toen ze de reeks gouaches had afgerond, borg ze deze in een grote koffer op en overhandigde deze aan een verzetsstrijder met de woorden: Bewaar ze goed, dit is mijn leven! Korte tijd later werd ze tijdens haar zwangerschap opgepakt en op 26-jarige leeftijd vermoord in Auschwitz.
(Gebruik svp de return pijl om na afloop van de film weer naar de tekst terug te keren!)
Je wordt er stil van als je langs al die gouaches in het Joods Historisch Museum loopt. Op mij maakt het zo’n indruk omdat het zichtbaar maakt dat je met kunst de belangrijkste thema’s en momenten uit je leven kunt uitvergroten en herscheppen, en het daarna terugzien als in een toverbal, los van jezelf, gemaakt tot iets op zichzelf staands. Er ontstaat een samenhang, die je in het werkelijke leven niet kunt zien.
Op een vergelijkbare manier zou ik van mijn blog een labyrint willen maken van impressies en vertellingen, beelden en geluiden, samengesteld uit de vondsten, toevalligheden, thema’s en ontmoetingen uit mijn leven.
Het grote verschil tussen schilderen en dichten, is het gebruik van Metaforen. Daarover laat ik graag Neruda aan het woord, als hij dat in de film Il Postino uitlegt aan de postbode, die hem dagelijks op zijn verbanningsoord de brieven bezorgt. De postbode, die zo graag van hem wil leren poëzie te schrijven om zijn geliefde te veroveren. Of dat lukt….
